La Bouillonante 2013 (19/4) - Bouillon - 24km, 1000m d+

Net als vorig jaar bij mijn eerste deelname ben verloopt de heenreis voorspoedig en ben ik relatief vroeg ter plaatse. Ik weet nu waar de handige parkeerplaatsen te vinden zijn, en parkeer me op amper 20 meter van mijn plekje van vorig jaar. Ik herinner me bovendien hoe ik snel boven in het kasteel raak, dus ik heb nog even de tijd om mijn uitrusting na te kijken.

Op FaceBook merk ik nog net op dat de 'Intense H-Trail Pro Challenge 2013' oftewel de 'H-Trail' (voor een verslag van de test-loop, klik hier) eindelijk officieel werd gelanceerd. Ik share nog snel de link, en rep me vervolgens naar het kasteel om m'n startnummer op te halen. 

Na het opspelden van m'n startnummer, sla ik nog even een praatje met Veerle, die ik ken van FaceBook. Net voor de start merk ik ook nog Thierry op, maar tijd om hem te begroeten krijg ik niet meer, want net op dat moment klink het startsignaal, en begeeft de menigte zich langzaam richting startmatten.

Ik positioneer me ergens achteraan, maar ook daar merk ik dat - eens de startlijn voorbij - veel lopers het tempo er meteen inzetten. Mijn doel was om te testen of aeroob lopen  in wedstrijdomstandigheden enigzins mogelijk was, maar al na een paar honderd meter is het duidelijk: ofwel dien ik mijn tempo serieus te temperen, oftwel moet ik met iets hogere hartslag lopen. Gezien de relatief korte afstand van vandaag besluit ik al snel niet al te veel op m'n hartslag te gaan lettten. 

Ik hou mijn positie redelijk goed aan, en slechts af en toe beent een snellere loper mij bij. Bij de eerste noemenswaardige klim is het net als vorig jaar even aanschuiven, maar het klimmen verloopt soepel. Enkele kilometers verder erger ik me aan een paar trailers die een klein stroomje tergend langzaam en voorzichtig via wat stenen trachten over te steken. Demonstratief knal ik in één keer een acht-tal lopers voluit door het water spetterend voorbij. 'Dit is een trail, mannen!' denk ik bij mezelf.

Desondanks zit het mentaal niet toch echt mee. Al na amper een kilometer of tien begin ik te verlangen naar de finish. Mijn rechter-enkel - die ik tijdens een training een tijdje terug nét niet had omgeslagen - begin lichtjes te zeuren, maar ik heb het eerst niet eens door. Doordat ik automatisch ga over-corrigeren merk ik dat de soepelheid uit mijn loophouding verdwijnt. Ik probeer extra op mijn loophouding te letten, maar ik verlies hierdoor waardevolle energie. Eén keer kom ik wat harder op m'n enkel terecht dan verwacht en kan me nog net een flinke val voorkomen door me vast te grijpen aan een boomtak.

Aan de eerste drankpost grijp ik snel naar een bekertje Cola en speel een paar handjes rozijnen naar binnen, maar langer pauzeren gun ik mezelf niet. Ik wil 'the Wall' achter de rug hebben. Ik wandel de brug over de Semois over, en merk net te laat de camera op, om mezelf nog al lopend te laten filmen... Betrapt! :)

De zware helling van de muur is verwenselijk, maar desondanks kan ik er wel van genieten. Weinig lopers halen me bij, en dat geeft enigzins toch courage. Ik klim langzaam, maar stop enkel als ik iemand bijhaal waar ik niet voorbij kan. Bij de afdalingen echter voel ik mijn enkel steeds meer opspelen. Waar ik meestal heel wat lopers kan oprapen, ben ik vandaag gedwongen bij de iets technischere afdalingen mijn enkel te ontzien.

Ook bij de vlakkere stukken loop het minder vlot, en kan ik me niet altijd voldoende oppeppen om te blijven lopen. Hier verlies ik regelmatig enkele posities. Doordat de lopers van de 19km later van start gingen, waren er dit jaar nauwelijks wachtrijen of opstoppingen aan de ladders. Volgens mij waren het er ook minder.

De laatste afdaling tenslotte herinner ik me nog van vorig jaar: hierna volgen enkel nog de trappen naar het kasteel tot aan de finish. Ik tracht me te focussen om mijn houding, en verbijt lichtjes de pijn in mijn enkel. Deze afdaling verloopt iets vlotter, maar ik kan mijn opgelopen achterstand uitraard niet meer goedmaken. 

Mijn uiteindelijke tijd was met 4u13 ruim 20min beter dan vorig jaar, voor een groot deel uiteraard dankzij de vlottere doorgang bij de ladders. Desondanks eindigde ik door mijn terughoudendheid bij het afdalen iets meer naar achteren in het klassement. Veerle van Hoek finishte trouwens als eerste dame!

Beschouwd als test-run voor La Grimace komende zondag is La Bouillonante zeker geslaagd; de betere tijd is enerzijds wel een mentale opsteker, maar tegelijkertijd geeft de verzwakte enkel wel wat reden tot ongerustheid. Fysiek en conditioneel gezien ben ik op zich wel klaar voor de 55km van La Grimace, denk ik. Ik bouw immers al maanden langzaam het trainingsvolume op, en nooit had ik last van pijntjes of zelfs enige stijfheid. Hopelijk gooit die enkel nu niet teveel roet in het eten. Naar uithouding toe voorzie ik weinig grote problemen zolang ik in of nabij mijn aerobe zones blijf lopen, of mezelf voldoende tijd geef om te recupereren na een piek-moment. 

Mentaal... da's mogelijk wat anders. Ik merk dat dit bij mij erg afhangt van mijn stemming. Soms loop ik 30km alsof het niets is, terwijl ik andere keren moet doorbijten om een toerke van 8km te volbrengen. We gaan er alleszins een lap op geven!