BearTrail 2012 (27/10) - Voeren - 37km, 800m d+

Zoals gewoonlijk stond mijn sporttas netjes klaar van de avond ervoor. Als om 6u de wekker afloopt heb ik ook niet veel meer te doen dan de honden eten te geven, en me om te kleden. Het blijkt echter best wel koud, en ik vraag me af of een korte thight wel een goed idee was.  Gelukkig bleek ik zeker niet de enige die met korte broek aan de start verscheen.

De rit was iets korter dan ik geanticipeerd had, en om 8u10 ben ik dan ook al bij het voetbalterrein van SK Moelingen waar zowel de start als finish zich bevinden; tijd zat om rustig mijn schoenen aan te trekken en het startnummer op te halen. Even is er verwarring: 'Dávid Ceulemans? Ik heb hier wel een Ján Ceulemans... Uit Hoevenen?' Verbaasd leg ik uit dat die zelfs geen falilie van mij is - de voetballer dus - maar dat ik écht onder mijn eigen naam had ingeschreven, en lachend past de dame mijn naam aan op de lijst. Hoewel ik eigenlijk liever een 'finisher-shirt' scoor in plaats van een 'deelnemers-shirt' aanvaard ik graag alvast de buit.

Om iets voor 9 schuifelen we uit de warme kantine de koude in, en ik positioneer me ergens achteraan. Na een korte briefing gaan we van start, en in tegenstelling tot op de meeste andere wedstrijden lijkt iedereen rustig te vertrekken. Ik besluit alleszins vooral op mijn gevoel te gaan lopen.

Na eerst een rondje rond het voetbalveld bereiken we via een klein stukje asfalt de trails. Wat aanvankelijk start als een breed pad, gaat al vlug over in een single track - een diepe voor in de grond waar je bijna geen twee voeten naast elkaar kan neerzetten. Een sporadische dikke kei maakt het extra opletten geblazen.

De dag ervoor heeft het  bovendien flink geregend, en de sporen daarvan vinden we zeker terug: flinke plassen laten ons heen en weer springen, maar na een tijdje worden de modderpoelen zo groot dat we ons die moeite al niet meer getroosten. Doorlopen in de plakkerige modder is praktisch niet te doen; mijn Salomons geven weliswaar relatief goede grip, maar eens de noppen verzadigd raken, glibber ik eveneens af en toe weg. De dame voor mij verliest zelfs haar schoen aan de zuigende modder. 

Regelmatig komen we stukken tegen die bezaaid zijn met verraderlijke keien. Aanvankelijk kan je nog enigzins zien waar je je voeten kwijt kunt, maar bepaalde stukken in het bos zijn bovendien overdekt met een dik pak afgevallen bladeren, waardoor het echt zuiver op het gevoel lopen is. Verschillende keren sla ik mijn voet om, maar weet gelukkig telkens recht te blijven. Het is een constant afwegen tussen snelheid en voorzichtigheid, maar op dergelijke stukken lijk ik toch iets vlotter te lopen dan de lopers rondom mij. 

De eerste 20km verlopen naar omstandigheden ook relatief vlotjes, hoewel ik op dit punt al begrijp dat ik de BearTrail lichtjes onderschat heb. Ondanks het zelfde aantal hoogtemeters als bij de Trail des Fantomes 2011, herinnerde ik me de Voerstreek een stuk minder heuvelachtig dan La Roche. 800 meter klimmen blijven echter 800 meter klimmen... Het zwaarste is op dit punt in theorie wel achter de rug: in de eerste helft diende er iets meer geklommen worden dan afgedaald, in het tweede deel net andersom. Hoewel we hier en daar nog sporen zien van een koude nacht, kunnen we ondertussen profiteren van een zacht zonnetje. 

Na de tweede bevoorrading - op ongeveer 23km - krijg ik het even echt zwaar, en voor de eerste keer moet ik een eindje op een vlak stuk gaan wandelen. Vanaf dan is het mentaal doorbijten, af en toe tóch wandelen, en weer doorbijten. Omdat ik met 38km in mijn hoofd zit, probeer ik mijn kracht en energie te doseren, en bereken in mijn hoofd een gematigd tempo. Op de stevigere hellingen moet ik weliswaar meestal gaan wandelen, maar hoewel ik een beetje moe begin te worden vallen de verdere 10km nog mee. Ik probeer vooral te genieten van de omgeving. 

Plots zie ik net voor de 36km het voetbalveld weer opduiken   en versnel meteen flink mijn tempo. Doordat ik heel de tijd met 38km in het hoofd zat kwam dit naar mijn gevoel ruim 2km te vroeg; ik had de hele tijd mijn krachten dus onnodig gespaard. Ik verheug me al op de finish, maar nee, eerst moeten we nog helemaal langs het veld, om dan opnieuw een rondje rond het veld te lopen. Daar had ik niet meer op gerekend, maar ik weiger opnieuw te vertragen, en verwaardig mezelf zelfs met een klein sprintje voor de laatste 100meter.

De enthousiaste omroeper scandeerd uitgelaten 'mijn' naam als ik tenslotte binnenloop: 'Ook Ján Ceulemans uit Hoevenen is gefinisht...'. Ach, what's in a name, eh... Hoewel ik gehoopt had binnen de 4u30 te finishen ben ik met een zelf afgeklokte tijd van 4:52:46 toch binnen mijn 'limiet' van 5u gebleven. Fysiek zit er wel nog iets méér in. Met een gemiddelde hartslag van 153 zat ik ruimschoots in mijn LSD-zone, en voor een wedstrijd zou ik toch iets meer mijn comfort-zone mogen verlaten.

Voor een eerste editie was de BearTrail vlekkeloos georganiseerd - bedankt, Raymond! Het schitterende parcours was perfect uitgepijld, en de bevoorradingen waren naast water ruimschoots met lekkere energie voorzien. De start/finish lokatie was prima, en er leek me voldoende parkeerplaats aanwezig... Ik zie weinig mogelijkheden ter verbetering. De naamsverwarring zien we maar als een schoonheidsfoutje :)

De BearTrail staat zeker en vast al terug op mijn planning van 2013!