Teleurstelling bij eerste Ultra: La Grimace de Grand Georges 2013 (19/5) - 55km, 1500m d+ @ Marche-en-Famenne

Na het lezen van diverse positieve verslagen van collega-lopers smaakt de pil van de opgave achteraf nog wat bitterder. Nochtans waren alle elementen voor een succesvolle trail ruimschoots aanwezig - enkel m'n enkel  voelde nog een beetje zwak. Om een lange rit vooraf en nadien te vermijden, waren we voor het weekend uitgenodigd bij m'n schoonouders, die in Amonines -  op een klein half uurtje van Marche - een chalet hebben.

Die zondag ochtend stond ik dan ook ruim op tijd aan de start om m'n nummer op te halen. Net als bij La Bouillonante kon ik nog een korte babbel slaan met Veerle, die toen eerste dame werd. Dit zou haar eerste keer over de 35km worden, dus van een podiumplaats durfde ze nog niet dromen, maar ik was ervan overtuigd dat ze hoog zou eindigen. Tijdens de briefing  dacht ik nog enkele FaceBook vrienden te herkennen, maar veel tijd om hen te begroeten had ik wederom niet.

Ik start bewust achteraan de groep. Van de 170-tal ingeschrevenen blijken er slechts de helft van start te gaan. 93, hoor ik achteraf. De eerste kilometers gaat het prima. Ik kan weliswaar onmogelijk in mijn aerobe zone blijven, maar dat had La bouillonante me al geleerd. Na een tijdje begin ik me wel bewust te worden van m'n rechter-enkel, zonder echter dat echt die begint pijn te doen. Rond km 7 echter trap ik in volle looppas tusssen twee dikke stenen waar m'n linkervoet eigenlijk niet niet tussen past, en krijg zo een flinke klap tegen de binnenkant van mijn voet te verwerken. De stekende pijnscheut ebt snel weg, maar maakt plaats voor een duidelijke, kloppende pijn. Mijn linkervoet doet nu ironisch genoeg eigenlijk meer pijn dan mijn verzwakte rechtervoet, maar is gelukkig goed verdraagbaar.

Bij het klimmen ondervind ik eigenlijk geen hinder, maar het afdalen blijkt wat anders. Doordat ik nu mijn linkervoet onbewust wil ontzien, belast ik mijn rechter-enkel waarschijnlijk meer dan goed is, en al enkele kilometers vòòr de eerste bevoorrading loop ik met twéé pijnlijke voeten. Desondanks blijf redelijk op positie binnen mijn groepje achteraan. Na de 17km post begint het wat moeilijker te worden. De pijn neemt langzaam aan toe, en net als in Bouillon moet ik gas terugnemen bij het afdalen. Met nog 35km te gaan begin ik te beseffen dat een finish niet meer vanzelfsprekend zal zijn, en in een poging om de pijn te verlichten pas ik mijn tempo aan. Al gauw heb ik het idee helemaal laatst te lopen. Mijn moraal zakt onder het nulpunt, en ik denk steeds vaker aan opgeven. 

Bij de lange, steile klim - bijna vergelijkbaar met die bij La Bouillonante of Les Fantomes, maar dan véél langer - zie ik weliswaar af, maar voel de pijn minder. Lopen en wandelen afwisselend neem ik mezelf voor op z'n minst door te gaan tot de hulppost op 30km. Als ik die uiteindelijk sneller bereik dan verwacht, en bovendien verneem dat er op dat moment nog een zestal loperss van de 55km àchter mij zouden moeten liggen, lijkt uitstappen op dat moment geen optie meer. Na een korte babbel met een paar lopers van de 80km en een handjevol rozijnen, zet ik dan mijn weg verder.

Enkele kilometers verder beklaag ik mijn beslissing. Lopen blijkt steeds pijnlijker te worden, maar onder het motto 'If it hurts when you run, but it also hurts if you walk, you might as well keep running' tracht ik toch zoveel mogelijk te blijven lopen. Veel tempo zit er echter niet meer in, en vooral bij afdalingen moet ik enorm op m'n tanden bijten. Verschillende keren halen fittere lopers me bij, en ik weet vaak niet of ze de 55 of 80km doen - ik ga er op een bepaald moment gewoon van uit dat ik laatst loop.

Zo goed en zo kwaad als het gaat, bereik ik tenslotte het 42km punt met de gevaarlijke afdaling, waarvoor er tijdens de briefing uitdrukkelijk gewaarschuwd werd. Op zich leek de moeilijkheidsgraad  nog wel mee te vallen, maar door de regen de afgelopen dagen was het inderdaad oppassen geblazen. Door de pijn echhter durf ik niet meer 100% op mijn enkels te vertrouwen. Waar ik me anders gewoon naar beneden zou smijten en op het gevoel naar omlaag zou dribbelen, moet ik vandaag sommige stukken gefrustreerd  voetje voor voetje doorschuifelen, en over die kilometer dalen doe ik dan ook ruim 20minuten. Ik moet voor mezelf toegeven dat ik hier op de grens zit van wat verstandig is.

Op de 42km post probeer ik alles op 'n rijtje te zetten. Met al 8u op de teller is een mooie finish al uitgesloten. Lopen lijkt niet meer vanzelfsprekend, en ik twijfel of ik die laatste13km tegen wandeltempo wil afleggen. Mijn Suunto voorspelt immers dat ik nog een drietal uur zal nodig hebben, gebaseerd op de afgelopen kilometers. Een loper van de 80km nodigt me nog uit om me op sleeptouw te nemen, maar als ik hem duidelijk maak dat ik hem enkel zou ophouden, dringt hij niet verder aan.

Mijn ego en verstand vechten op dat moment een interne strijd uit, maar uiteindelijk lijkt het me het verstandiger naar mijn lichaam te luisteren. Pijn is tenslotte een indicator dat er iets mis is, en ik wil uiteraard erger voorkomen. Het huilen staat me bijna nabij als ik  met pijn in het hart een berichtje naar het thuisfront stuur dat ik toch ga uitstappen op amper 13km van de finish.

Ondanks dat ik weet dat ik de verstandigste beslissing heb genomen, smaakt de pil de volgende morgen eens zo bitter: mijjn linkervoet is nog lichtjes gezwollen, maar doet hoegenaamd geen pijn meer. Mijn rechter-enkel doet eveneens tegen alle verwachtingen in ook amper pijn; toch niet meer dan ervoor. Ik ben ook nergens stijf, en voel me niet moe. Die 13km zouden misschien toch niet zoveel verschil hebben  uitgemaakt...

Maar, niet te lang getreurd: ondanks mijn opgave heb ik heel wat geleerd tijdens La Grimace, en dat kan een volgende poging alleen maar ten goede komen!

Verder wil ik graag Veerle van Hoeck en Paula IJzerman nog eens hartelijk feliciteren met hun eerste en tweede plaatsen bijnde dames in respectievelijk de 55 en 80km. Ik ben trots zulke bikkels te mogen kennen!