Naast de geplande spelletjes en gezamenlijk activiteiten was er uiteraard nog ruimte voor persoonlijke ontspanning, wat zich voor mij natuurlijk vertaalde in een looptraining.
Op basis van een paar routes op WalkJogRun en EveryTrail had ik vooraf al een route uitgetekend van ongeveer 10km, en deze op m'n Garmin gezet. Best wel spannend, want ik baseerde mijn route grotendeels op gegevens van anderen, en afgaand van de satelietbeelden zou mijn route niet overal via de paden lopen - zeker niet het laatste gedeelte. Vermits dit bovendien zo'n beetje mijn vuurdoop zou zijn wat betreft trailrunning, had ik het aantal kilometers wel bewust beperkt gehouden. Ik zou vooral gaan genieten van de natuur, rustig lopen en vooral naar mijn lichaam te luisteren.
Rond zeven uur trok ik zaterdagmorgen tenslotte de deur van het vakantiehuisje achter me dicht, en hoewel het een zonnige dag beloofde te worden was het nog redelijk fris. Voor het eerst sind ik startte met lopen had ik het gevoel géén muziek nodig te hebben - ik ging eens écht opgaan in de natuur. Mijn route ingesteld op de Garmin, en ging ik even later - zonder oordopjes - rustig van start. Afgeleid door het prachtige Ardense landschap miste ik al na amper een kilometer een afslag, en moest ik een eindje teruglopen.
De Garmin is duidelijk niet bedoeld als navigatietoestel, want de route-assistentie is niet altijd even ondubbelzinnig. Voornamelijk bij kruispunten met verschillende weggetjes die in grote lijnen in de zelfde richting lopen is het display soms moeilijk eenduidig af te lezen. Voor een globale aanduiding van de juiste richting bleek het desondanks een welkom hulmiddel, en voor eventuele noodgevallen (zowel wat navigatie als veiligheid betrof) had ik tenslotte mijn iPhone mee.
Na twee kilometer echter stuitte ik echter op een afspanning met prikkeldraad. Ondanks dat het pijltje van de Garmin mij rechtdoor het bos in stuurde, vond ik het toch geen goed idee de prikkeldraad te negeren. Ik liep eerst het linkse paadje op, maar dat leidde me steeds verder van mijn route weg. Opnieuw liep ik enkele honderd meters terug, en naam het rechterpad. Dat paadje leek rondom de heuvel te lopen, en ik gokte dat ik dan weer aansluiting zou vinden op mijn geplande route. Die gok bleek gelukkig juist. Het oorspronkelijke paadje 'rechtdoor' kruiste even later terug mijn weg, en kon ik mijn route vervolgen.
Na de eerste heuvel ging het terug lichtjes bergafwaarts, en na het eerdere heuvelopwaarts zwoegen, was de lichte afdaling welgekomen. Lang duurde het uitrusten niet, want na een paar honderd meter begon de volgende klim. Aanvankelijk leek deze met een stijging van pakweg 6% gelijkaardig aan het net gepasseerde gedeelte, maar na anderhalve kilometer liep het na een kort vlak plateau heel wat steiler omhoog. Met occasionele stijgingspercentages van 10 tot 12% was het bij momenten - voor mij tenminste - toch flink zwaar, en onder het mom van 'toch een paar schoon fotokes pakken' nam ik toch af en toe een wandelpauze.
De ganse verdere route liep zowat bergopwaarts, tot aan kilometer 9. Ik wist vanuit mijn voorbereiding dat dit laatste stukje redelijk steil naar beneden zou worden, maar door het plotse ontbreken van enig duidelijk pad, leek me de afdaling leek me toch iets gemener dan verwacht. Rustig aan en af te toe steun zoekend bij een boom waagde ik toch de afdaling. Af en toe leek er zich terug iets van een paadje af te tekenen, maar even vaak moest ik gewoon een halve meter omlaag springen om vervolgens bij een boom steun te zoeken of mijn snelheid wat af te remmen. Dit was geen gewoon lopen meer - maar wel genieten!
Bijna beneden kwam ik zowaar terug een paadje tegen dat uitkwam op een oude, stenen trap tegen die zigzaggend tegen de flank van heuvel lag. Na een veertigtal treden kwam ik op het laatste stukje van mijn route, en stak - zonder het zelfs te beseffen - het bruggetje van de watervallen van Coo over.
Uit mijn loggegevens bleek achteraf hoe steil de afdeling wel was: over een lengte 600 meter tekende mijn Garmin een verval op van 143 meter - oftewel een dalingsgraad van gemiddeld 23,9%. Bij momenten lees ik zelfs een verval van 38,3% af.
Met een dikke 10km was mijn eerste échte trailrun eigenlijk wat aan de korte kant geweest. Ik was achteraf niet écht moe, en een paar kilometertjes extra hadden er nog wel bijgekund. Als ik de inspanning vooraf iets juister (en dus iets minder zwaar) had ingeschat, zou ik wellicht minder gewandeld hebben; ik heb teveel mijn krachten willen sparen.
Het smaakt alleszins naar meer. Vrij lopen, in de natuur, zonder al te veel te letten op tijden of tempo's. Het was genieten. Jammer toch dat de Ardennen voor ons net iets te ver is om elke weekend mijne 'lange trage' te gaan lopen...
Tot slot nog een paar sfeerbeelden:
 |  |  |
 |  |  |
| # Trainingen | Tijd | Afstand | Tempo | Snelheid | HR |
|---|---|---|---|---|---|
| 10 | 9:57:07 uren | 89.12 km | 6:28 per km | 9.27 km/h | 152 |
 Het aantal kilometers blijft wat schommelen... |  |  |
