Na een paar dagen heerlijk ontspannen, werd het eindelijk nog eens tijd voor een lang duurloopje. In een poging om te ergste hitte voor te zijn, had ik mijn wekker op 6u gezet. Na één keertje snoezen sloop ik dan ook tien minuutjes later zachtjes de tent uit (in de hoop niemand wakker te maken) en kleedde me om in het sanitair.
Ook deze keer had ik mijn routes via de gekende routeplan-sites met satelietfoto's uitgestippeld. Eéntje van 15, 20 en één van 28km. Al was mijn 'verste' loopervaring tot dan toe slechts pakwag 21km, en dan ook nog over vlak terrein, toch besloot ik voor de route van 28km te gaan. Bij trailen is de tijd minder belangrijk, en ik voelde me sterk genoeg. 'Rustig aan, en vooral luisteren naar m'n lichaam' nam ik me voor.
Ook qua bevoorrading had ik me ruim voorzien van water: 2liter in mijn rugzak, een dikke 500ml in mijn heupriem, en een los flesje van 750ml. Als eventuele extra energie had ik twee 'Fruit Pockets' van de kids gepikt :). Die zou ik dan - preventief en onder het mom van baat het niet dan schaad het niet - op gezette tijden opsmullen.
Een paar minuten over half zeven was ik dan ook lekker ontspannen aan het lopen richting de bergen. Het eerste stukje langs het meer kende ik nog van vorig jaar, en was een welkom weerzien. In plaats van aan het einde van de camping echter het steile stukje omhoog te klauteren, ging deze langere route vandaag verderdoor, verder langsheen het meer.
Na ongeveer 2km moest ik de autosnelweg onderdoor, de 'Langedociene'. Op zich een vreemde ervaring, want de middenberm bestond plaatselijk uit niet meer dan een rooster, waardoor ik het verkeer gewoon doorheen kon zien voorbijrazen. Dan moest ik nog een klein stukje door een residentiële wijk, en toen begon het eigenlijke avontuur.
Een kronkelend weggetje bracht me een stukje hogerop, en een bordje waarschuwde me dat toegang tot de paadjes verderop beperkt was voor 'recreatief en niet-gemotoriseerd' verkeer. Meer verkeer dan eventueel enkele MTB'ers zou ik dus niet tegenkomen. Al snel kwam ik op het kruispunt van de grote lus die ik had uitgestippeld. Ik besloot
Even later kreeg ik een prachtig uitzicht over het meer. Na een paar foto's liep ik dapper verder, en stilaan begon de klim wat steviger te worden. De zandweggetjes gingen tevens over in rotspaadjes, bezaaid met stenen van verraderlijk formaat. Dit was oppassen geblazen! Als ik niet goed uitkeek was de kans niet ondenkbeeldig een enkel te verzwikken of erger. De weg bleef ondertussen stijgen en weer dalen, en af en toe ruste ik eventjes uit onder het mom van een mooie foto ;).
Nabij het 'halfwaypoint' - tevens het hoogst punt van mijn route - werden de klimmetjes - en de afdelingen uiteraard ook - wat steviger. Ik begon dan ook uit te kijken naar het 14km punt, waar ik me voorgenomen had zo'n fruitzakje te nuttigen, en een smsje naar het huisfront te sturen dat alles nog ok was.
Net voor bij het 14km punt echter, op nota bena het verste punt van mijn vertrekpunt, gaf m'n Garmin er plots de brui aan: 'GrmErr' gaf het display aan, en buiten mijn positie en het startpunt weigerde het ding mijn route nog te tonen. Na een dik kwartier prutsen, starten, stoppen en zelfs weer heropstarten gaf ik het op. De GPS-tracking werkte nog prima, maar verder kon ik op m'n Garmin niet meer rekenen.
Gelukkig brengt in zulke gevallen de iPhone altijd wel redding, en hoewel ik data-verbruik in het buitenand altijd wil vermijden, had ik nu geen keus. De WalkJogRun app toverde al snel mijn route tevoorschijn, en kon ik weer op weg. Ik besloot de data-roaming weer uit te zetten, en me te baseren op de route zonder kaart. Dat lukte prima, hoewel het vervelend was elke splitsing of kruispunt te moeten stoppen op de iPhone te raadplegen. Normaal gesproken zou ik dat lopend kunnen doen, maar de staat van de paadjes en weggetjes lieten dat niet echt toe.
Het grootste probleem echter bleek mentaal te zijn. Na deze vervelende tegenslag leken de hellingen allemaal wat steiler, werd de zon al snel te fel, en verliep het allemaal wat moeizamer. Ondanks dat het geen wedstrijd was, en bij trailen vooral genieten belangrijk is, had ik gehoopt onder de vier uur te blijven. Dat zat er duidelijk niet meer in.
Vanaf km 18 ongeveer werd mijn route echter wat rechtlijniger met heel wat minder splisingen of kruispunten, en speelde ik het klaar grotere stukken te memoriseren. Ik kreeg weer wat meer moed, en het begon allemaal weer wat beter te vlotten. Toen ik uiteindeijk het startpunt van mijn lus bereikte bleek dat ik al ruim 3km over mijn langste route ooit zat.
Na nog een kilometerje afdalen kwam ik uiteindelijk weer terecht in de 'bewoonde wereld' en arriveerde ik na het opnieuw onderdoorsteken van de autosnelweg weer bij het meer. De laaste twee kilometers waren zwaar, maar dat kwam dan vooral door de felle zon, waartegen ik nu praktisch geen bescherming had. Moe, maar voldaan kwam ik na ruim vier uur weer bij de camping aan, waar de kids me al enthousiast stonden op te wachten.
Uit het samenvoegen van de gesplitste gps-track, bleek trouwens dat ik uiteindelijk bijna 30km had afgelegd. Een paar honder meters (die ik wandelde terwijl ik de Garmin trachtte te resetten) werden niet geregistreerd, maar daar lig ik niet van wakker; ik heb enorm genoten van het lopen, en dat was de bedoeling.
Tot slot misschien nog eens wat sfeerbeelden:
