Rond kwart over negen kwam ik aan in Seraing. Aanvankelijk was het flink aan het regenen, en ik trok uit voorzorg mijn regenvestje maar aan. Bij het ophalen van mijn startnummer kwam ik Michaël en Chris tegen, die hun nummers al hadden ontvangen. Het was ondertussen al minder hard aan het regenen, en ik besloot op het laatste moment mijn regenvestje terug uit te trekken. Een echte trailrunner mag best een beetje nat worden ;)
Zelf foto's nemen zou er vandaag helaas niet inzitten: mijn fototoestel had tijdens de Trail des Fantômes de geest gegeven, en met het regenweer zag ik het niet helemaal zitten om mijn iPhone te gebruiken.
Om iets voor tien mochten we aanschuiven aan de startlijn, maar er was gelukkig nog wel even tijd voor een foto:
Onbedoeld stond ik samen met Michaël en Chris helemaal vooraan, maar ik nam me voor om toch rustig te starten. Uiteraard lukte dat niet helemaal, maar ik probeerde me zoveel mogelijk te temperen. Na een kort stukje asfalt ging het parcours meteen over in een mooi stukje single-track. Lichtjes dalend, maar door de eerdere regen wel flink modderig. Na een paar kilometer werd al duidelijk dat deze trail met zijn veelvuldige modderpaadjes voor mij geen makkie zou worden: met mijn 'gewone' Saucony's had ik absoluut geen grip in het modderige parcours; bovendien moest ik erg oppassen niet onderuit te gaan.
De trail voerde voornamelijk over een afwisseling van single-tracks en bospaadjes, al moesten we af en toe wel een weg oversteken (altijd netjes begeleid door vrijwillige seingevers). De meer open gedeelten waren flink modderig, terwijl de stukken in het dichtere bos meestal wat pittiger waren wat betrof klimmen of dalen. De voeten bleven zeker niet droog, want hier en daar moesten we ook een beekje oversteken.
Ik probeerde aanvankelijk het tempo erin te houden maar verspeelde door het gebrek aan grip al relatief veel energie bij de modderpaadjes in de eerste kilometers. Tegen mijn zin vertraagde ik na enige tijd toch maar mijn tempo zodat mijn stappen op zijn minst enige efficiënte terug kregen. Het groepje waar ik bij liep moest ik langzaam laten gaan, en na verloop van tijd werd ik verschillende keren ingehaald.
Tot overmaat van ramp kwamen net voor de verzorgingspost op 18km de kuitkrampen wederom roet in het eten gooien. Ik was er ondertussen al rotsvast van van overtuigd dat ik zowat laatst zou lopen, en verloor een beetje de moed. Een paar kilometer verder echter merkte ik dat er toch nog heel wat 'achterliggers' waren, maar de energie om hen nog lang voor te blijven ontbrak. Tot nog toe heb ik altijd gelopen op 'gewoon' water, maar voor de langere afstanden lijkt het toch belangrijk wat extra's te gaan voorzien in de toekomst. Dat ik die morgen bovendien niet ontbeten had, deed er uiteraard ook geen goed aan, maar da's praat achteraf natuurlijk.
Uiteindelijk werd ik bijgebeend door een sympatieke kerel, waarmee ik in mijn beste frans een praatje begon. Blijkbaar was hij de 'bezemwagen', en zou hij mij een beetje hazen. Ondertussen was ik dus toch helemaal naar achteren gesukkeld. Voor mijn 'haas' was het een beetje een 'cool-down', want hij had enkele weken geleden nog meegelopen in de UTMB. Hij gaf me een paar mooie tips voor de toekomst (netjes ontbijten 's morgens, een anti-oxydant voorzien tegen de krampen, en eventueel nog compressie-kousen)
De eerste kilometers na de verzorgingspost gingen terug iets beter, maar de harde kuiten bleven de kop opsteken, en maakten dat ik de laatste tien kilometers geregeld het lopen moest afwisselen voor stevig wandelen.
Ondanks dat het parcours volgens mij toch duidelijk was aangeduid, bleek dat slechts 18 deelnemers alle controleposten gepasseerd waren; één van de seingevers wist ons te vertellen dat een hele groep blijkbaar een aanduiding had gemist en een per ongeluk een shortcut van pakweg vier, vijf kilometer had gemaakt. Mijn compagnon sprak me op die manier nog wat moed in: ik was misschien wel de langzaamste finisher, maar ik had op zijn minst wél het hele parcours afgelegd.
De laatste vierhonderd meters waren het zwaarst. Ondanks mijn totaal verkrampte kuiten weigerde ik al wandelend te finishen, en puur op wilskracht perste ik er nog een klein eindsprintje uit. (De foto daarvan houden jullie nog te goed, zodra ik die te pakken krijg). Na bijna 5uur bereikte ik de eindmeet, waar ik felicitaties kreeg van Michaël, en nog enkele onbekende supporters.
Na het broodje-braadworst achteraf vertrok ik tenslotte weer huiswaarts, maar uiteraard niet zonder eerst afscheid te nemen van Michaël. Stof om over na te denken in de auto had ik genoeg: enerzijds was ik op zich wel trots dat ik de 33km had volbracht, anderzijds zat ik enorm verveeld met de kuitkrampen. Had ik die laatste tien kilometer rustig kunnen verderlopen, dan was het gevoel achteraf toch nog iets beter geweest.
Desondanks was het al bij al toch wel weer een geweldige ervaring geweest, en heb ik wederom enorm genoten van het lopen in de vrij natuur. En dat is natuurlijk wat telt! ;)
0 Comments