Trail des Fantômes 2012 (19/8) - La Roche-en-Ardennes - 25km, 1200m d+

De Trail des Fantômes was vorig jaar mijn eerste échte georganiseerde trailrun en na de geweldige ervaring van toen, sprak het dan ook bijna voor zich dat ik bij editie 2012 opnieuw aan de start zou verschijnen.

De organisatie had al verklapt dat de route dit jaar 'licht' gewijzigd werd, met maar liefst 400 extra hoogtemeters. De weersvoorspellingen gaven bovendien minstens 35 graden aan, dus het beloofde een uitdagende editie te worden.

Afgelopen zondag positioneer ik me zoals gewoonlijk in het midden van het startersveld en wacht geduldig op het startsein. Ik besluit zonder muziek te gaan lopen, om zoveel mogelijk van de natuur te gaan genieten, en de muziek pas in te zetten op het moment dat ik een boost kan gebruiken.
Een écht startschot of aankondiging hoor ik niet echt, maar plots zet de groep zich in beweging, en hup… we zijn vertrokken.

De eerste 8 à 9 kilometer verlopen op zich heel vlotjes en kan ik mijn positie in de middengroep redelijk goed aanhouden. Bij de gematigde klimmetjes merk ik dat ik wat achteruitval, maar bij steilere klims kan ik op dat moment nog regelmatig wat lopers 'oprapen'. Ook bij het afdalen blijk ik iets sterker.

Plots roept een dame me toe of ik nederlands spreek. Ze heeft een probleem met haar camelbak (krijgt geen drinken), en vraagt of ik er even naar wil kijken. Aanvankelijk denken we dat het slangetje onderaan los zit of zo, gezien de onderkant van haar rugzak helemaal nat is, maar dat blijkt condens: de cambelbak kwam namelijk létterlijk uit de vriezer, en de nog halfbevroren inhoud van het reservoir doet mij dan ook vermoeden dat een brokje ijs de ingang van het drink-slangetje verstopt. Na wat flink schudden met de zak stop ik deze terug in haar rugzak, en krijg een enthousiast bedankje als de dame weer inderdaad weer kan drinken. Ik ben vergeten haar naam te vragen, maar ik hoop dat ze nog goed gefinished is.

Rond km 11 volgt er een klim die me eindeloos lijkt te duren. Ik wandel stevig door, maar ik voel wel dat mijn krachten wat afnemen. De afdaling gaat echter nog relatief goed, tot ik voel dat mijn binnenzool wat naar voor schuift. Wriemelen met mijn tenen helpt niks, en ik moet me genoodzaakt even neerzetten om mijn schoen uit te trekken en mijn zool terug goed te leggen. Dit zal ik uiteindelijk nog een paar keer moeten herhalen - ook bij mijn anderen voet - tot ik besluit mijn veters extra vast aan te trekken.

Het veelvuldig stoppen, en waarschijnlijk het gaan zitten - breek mijn ritme, en steeds vaker moet ik wandelen, zelfs op minder steile hellingen. Het zweet guts me op dat moment af. Elke verdere steile helling gaat moeizamer en moeizamer, en als ik iets verder Michael tegenkom zeg ik hem nog dat 'de finish evengoed om de bocht mocht liggen wat mij betrof'.

Ik blijf wat sukkelen tot aan de eerste oversteek van de Ourthe, maar na de klim die daar op volgt, lijk ik uiteindelijk terug wat kracht te herwinnen. Mijn tempo van het begin vind ik weliswaar niet terug, maar een onverwachte omhelsing door Chris van Beem doet me wat heropleven. We zijn net het punt gepasseerd waar de 25 en 50km trails terug samenlopen, en al heeft Chris op dat moment al netto 25km extra achter de rug, zijn tempo ligt niet iets hoger dan dat van mij. Hij spoort me aan even aan te pikken, en een eindje klimmen we samen verder. Na een half kilometertje lijkt het me verstandiger iets te temperen, en laat Chris gaan.

Het gaat goed tot de aan de laaste bevoorrading, waarna een laaste zware - de zwaarste? - klim volgt. Er komt gewoon geen einde aan, en halverwege zit er iemand even uit te blazen, en laat ik me (door mezelf) verleiden ook even pauze te nemen. Dat had ik niet mogen doen, want de eerste vijf minuten raak ik niet meer recht. Het heeft ook geen nut, want zelfs na de rustpauze blijft het resterende gedeelte van de klim loodzwaar. De laatste afdaling loopt zigzaggend naar beneden, en onverwacht moeten we de ourthe een tweede keer oversteken.

De laatste halve kilometer probeer ik mezelf te verwaardigen, en in milde looppas nader ik de finish. Midden op de weg merk ik plots mijn zoontje Kian op die enthousiast staat te zwaaien, en ik spoor hem aan met me mee te lopen tot aan de finish. Ik zet me even neer op een bankje en dan pas besef ik dat het erop zit.

Een uur terug vervloekte ik mezelf nog, en nam ik me voor dit nooit meer te doen, maar terwijl ik opsta van het bankje vraag ik me alwaar af wanneer editie 2013 precies zou doorgaan… :)


Trail des Fantômes 2012 was zonder meer de zwaarste trail die ik tot nog toe heb meegedaan. Hoewel ik misschien iets hogere verwachtingen had, ben ik op zich wel tevreden. Géén kuitkrampen deze keer, waarschijnlijk mede doordat ik - ondanks dat het hydrateren mij op een zeker punt begon tegen te steken - ben blijven drinken (minstens 3,5 liter).
Ik moet er wel op letten mijn veters flink strak te knopen om het wegschuiven van mijn binnenzolen te vermijden. Verder moet ik wat blijven trainen op mijn basissnelheid, en ik moet vooral wat vaker hoogtemeters zien te maken.

De nieuwe locatie beviel me bovendien prima, ook bij de supporters. Hopelijk mogen we volgend jaar ook weer daar starten. Sport-Events: bedankt voor een alweer prima georganiseerde trail!