Oorspronkelijk zou de WLOB trailrun mijn allereerst georganiseerde trailrun worden sinds mijn deelname aan Trail du Grimace. Met 35 km en een dikke 400 hoogtemeter zou dit dan een relatief rustige retour naar het wedstrijd lopen zijn. Mijn ongeplande deelname aan Trail du Barrage plaatste echter één en ander in perspectief.
Met de zware editie daarvan nog vers in het achterhoofd, lijkt me 35km me vandaag echter iets te veel. Ik twijfel even, maar de keuze is onbewust al gemaakt: vandaag ga ik beter voor de korte afstand: 17,5km. Meteen bij het aankomen vind ik een plekje vlakbij de start. Samen met teamlid Adelheid, die met haar echtgenoot toevallig vlak naast mij komt parkeren, haal ik mijn startnummer op. Overstappen naar de 17 Km blijkt gelukkig geen probleem.
Na een praatje met enkele teamleden en organisator Eric, is het tijd om te verzamelen voor de start. Ik positioneer me ergens achteraan, maar als blijkt dat we in de andere richting zullen starten, draaien we 180 graden en bevind ik mij plots helemaal vooraan. Ik weet me nog net tot ongeveer het midden te werken als Eric uiteindelijk het startsein geeft.
Een drietal MTB'ers rijden ons de eerste 200 meter voor naar de trail-kop, vanwaar het asfalt overgaat in onverharde weg. Het tempo zit er van het begin vrij goed ik. Omdat ik de 'korte' versie loop, besluit ik vandaag eens niet op hartslag te gaan lopen. Hoewel ik niet zeker weet of ze de korte of lange afstand lopen, pik ik na een kilometertje aan bij een groepje dat naar mijn gevoel ongeveer hetzelfde tempo loopt dan ik. Ik besef al snel dat ik eigenlijk iets te snel loop, maar blijf het groepje toch dapper volgen. Erg technisch zijn de paadjes niet, en de meeste hellingen zijn goed beloopbaar, dus blijft het tempo relatief hoog.
Rond km 6 begint een gestaag klimmetje, waarvan de afdaling toch iets steiler blijkt. Net voor het 9km punt vang ik met mijn rechtervoet een wortel, en voor het goed en wel besef lig ik in het lang en breed op de grond. Geschrokken spring ik onmiddellijk overeind, maar gelukkig kom ik er naast een paar flinke schaafwonden met de schrik vanaf.
Het groepje waar ik had aangepikt is ondertussen buiten bereik. Een beetje verdwaasd loop ik verder, en loop een eindje verder zonder erg de bevoorrading voorbij.
Plots herinner ik me dat de splitsing van de korte en lange afstand net voorbij de drankpost lag. Zat ik wel goed? Ik hou eventjes in, en check even bij de lopers die me inhalen. Die zijn een beetje vaag, en ik blijf twijfelen.
Overtuigd dat ik uiteindelijk toch fout zit, besluit ik terug te lopen naar de drankpost, maar het groepje van vier dames dat me tegemoet komt verzekerd me ervan dat ik nog goed zit: zij lopen òòk de 17km.
Ik keer met een halve kilometer extra op de teller weer om, en pik dan maar aan bij de dames. Hoewel ik mentaal iets moet inleveren, kan ik de dames relatief goed bijblijven, en ben dankbaar voor hun tempo-werk.
Na enkele kilometers lopen we voorbij een motocross-happening, maar als we daar voorbij zijn, krijg ik het even zwaar. Plots ga ik wandelen, en zie het gat tussen mij en de dames groter worden. Ik besef dat ik zo snel mogelijk terug moet aanhaken, en dwing mezelf terug in looppas. Inhalen lukt me niet meer, maar ik vind het best zo. Ik loop waarschijnlijk ergens helemaal achteraan, maar kan me getroosten met het idee dat als ik niet gevallen en verkeerd gelopen was, toch enkele posities hoger had kunnen eindigen. Een volgende keer, doen we dat ook gewoon :)
Met dank aan de organisator/sponsor Runnersmove voor een toffe Trail en prima organisatie. Volgende keer zijn we ongetwijfeld opnieuw van de partij, en dan uiteraard weer voor de lange afstand!
Meer foto's op Flickr.
(Repost van dit bericht op http://running-on-trails)
0 Comments