Aanvankelijk stond Trail du Barrage niet op m'n planning. Ik ben sinds mijn loopdip vorig jaar weliswaar weer bezig stilaan de loopkilometers weer op te drijven, maar écht veel hoogtemeters zaten er dit jaar nog niet bij.Met ruim 1200 hoogtemeters op een kleine 29km leek Deze me dan ook nog iets te hoog gegrepen als eerste wedstrijd na bijna anderhalf jaar. Via ons RoT-team kreeg ik echter een gratis startplaats aangeboden, en na wat licht aandringen vanwege de hoofdsponsor (Valor Services), besloot ik uiteindelijk toch maar deel te nemen, en het te beschouwen als een doorgedreven duurtraining, met uiteraard de nodige hoogtemeters.
Zondag-ochtend 21 september sta ik dan ook ruim op tijd in de rij voor het ophalen van mijn startnummer. Het had de voorbije dagen flink geregend, en verschillende nieuwsberichten spraken over wateroverlast in de regio. Dat beloofde.
Dankzij het flexibele start-uur - de lange afstand kon vrij starten tussen 11 en 12 uur; de korte tussen 11 en 14 - was er weinig reden voor stress. Dat is duidelijk merkbaar: niemand heeft echt haast, en de sfeer aan de start is eerder ontspannen, ondanks het druilerige weer. Na een gezellig praatje met enkele team-leden en wat Facebook-vrienden besluit ik kort na het initiële startsein om alvast maar te vertrekken. Het voelt wel een beetje raar om in mijn eentje de startmatten over te lopen. Dit is misschien het enige minpuntje aan de variabele start; je mist de adrenaline-stoot toch wel een beetje als de menigte zich langzaam in beweging zet na het startschot.
Mijn voornaamste doel is vandaag gewoon de afstand uit te lopen binnen de limiettijd, maar de eerste kilometers hou ik onbewust - hoewel ik voor mijn doen rustig gestart ben - toch enigzins het tempo erin. Ik word minder vaak gepasseerd dan ik had verwacht, en besef daardoor dat ik misschien toch best wat gas terug neem.
De gematigde klimmetjes neem ik nog al lopend, maar zodra ze wat steviger worden schakel ik bewust over op stevig wandelen. De route kronkelt langs de twee ourthes, met als centrale deel de Barrage, maar loopt dit jaar tegenwijzerszin. Sommige stukken herken ik van bij mijn eerste deelname in 2010, destijds de allereerste editie met uitsluitend een 14km versie.
Het water van de Ourthe staat echter beduidend hoger dit jaar. Bij de rivier-oversteek komt het halverwege mijn dijen. Mijn voorganger mispakt zich een beetje en beland languit in het water, maar houd er naast de schrik en mogelijk een gedeukt ego gelukkig niets aan over. Verderop staan verschillende paadjes langs de oever overstroomd, en daardoor twijfel ik soms al eens of ik wel correct zit. Gelukkig is de route goed gemarkeerd en vind ik telkens snel een volgend bordje of lintje.
Na 12 kilometer begin ik toch stilaan te verlangen naar de eerste bevoorrading op 12,5 km. Het voortdurend klimmen en dalen - in een iets te hoog tempo allicht - zonder noemenswaardige vlakke stukken tussendoor heeft mijn kuiten enigzins verzuurt, en een korte pauze zou welkom zijn. Na km 14 zakt de moed een een beetje in de schoenen. Heb ik de bevoorrading nu gemist?
Ik eet alvast een reep, maar maak eigenlijk een dubbele beginnersfout: hoewel ik er eigenlijk nooit last van heb, eet ik zelden tijdens het lopen; zelfs mijn langere duurlopen loop ik tegenwoordig meestal met verdunde sportdrank. Tijdens wedstrijden eet ik meestal niet meer dan wat rozijnen of een paar stukjes banaan. Nu eet ik wél, en dan nog wel een reep die ik nog niet eerder had uitgeprobeerd.
Als ik 500 meter verder uiteindelijk toch de bevoorrading passeer, eet ik nogmaals een reep, en loop na een korte pauze verder, de Barrage over. Mijn benen voelen ondertussen een stuk beter, en de volgende klimmetjes neem ik al lopend: kleine, dribbelende pasjes, zoals de barefootstyle het aanbeveelt (al loop ik vandaag op mijn TrailRoc 235's).
Het volgende stuk is wat technischer: klauteren, klimmen en soms stukjes springen. Ik ben op zich wel in m'n element. Doordat ik wat langzamer ga, kan ik bovendien mijn hartslag wat omlaag brengen, maar bij een volgende klimpartij begint het fout te lopen: ik trek mezelf omhoog aan een boomwortel, maar als ik mezelf weer opricht duizel ik even. Een paar honderd meter verder wordt het me opnieuw even zwart voor de ogen. Echt misselijk voel ik me niet, maar hou toch een vreemd gevoel vast.
Bij een steilere afdaling merk ik bovendien dat ik niet 100% stevig op mijn benen sta. Als ik even verder aan de tweede splitsing van de 14 en 29 km kom, overweeg ik of het niet beter is de route in te korten. Op dat punt heb ik op mijn gps al 18 km gelopen, maar ik weet ondertussen dat het aantal kilometers niet 100% klopt, en dat de totale afstand waarschijnlijk ruim over de 30 km zal liggen. Enerzijds steekt het idee van een tweede DNF op rij me flink tegen, anderzijds heb ik vandaag geen zin om tot het uiterste te gaan. Zelfs als ik de 14km route verder volg, zal ik nog ruim 3, 4 km moeten afleggen. Na een paar minuten treuzelen besluit inderdaad de de splitsing links te nemen, en wat verder de Ourthe via de stenen brug over te steken.
Als ik word ingehaald door enkele lopers met een blauw startnummer, check ik even hun ervaring met het aantal kilometers, en stel ik vast dat er inderdaad een paar kilometertjes extra te lopen zijn.
Eenmaal aan de finish verlaat ik het parcours om te vermijden dat ik een valse tijd laat registreren. Als ik daar als pleister op de wonde overal hoor dat het door de regen inderdaad wel een erg zware editie was geweest, kan ik het weekend alsnog enigszins tevreden afsluiten met bijna 22 km en 800 hoogtemeters op de teller, én een wijze les: never try something new on race-day...
0 Comments